Η επόμενη ημέρα θα είναι νύχτα. Μπορεί να είναι φωτισμένη;
19/06/2015
Είτε συμφωνία, είτε ρήξη η μεγάλη ζημιά έχει γίνει. Δεν είναι της αγοράς, δεν είναι της εικόνας μας στο εξωτερικό, δεν είναι της ένδειας και της μιζέριας στο εσωτερικό. Είναι η μεγάλη ζημιά του διχασμού. Ξεκίνησε πριν κάμποσο καιρό και λίγο – λίγο δηλητηρίασε τα πάντα. Με κύριο οδηγό τα social media που απελευθέρωσαν τον κακό εαυτό μας και έγιναν υποδοχείς της χολής που ξέρναγαν τα σύγχρονα δίπολα, μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί, δραχμολάγνοι – ευρωλιγούρηδες, έχοντες (κατσίκες!) και μη έχοντες, και το χειρότερο… προδότες από τη μία και πάλι προδότες από την άλλη. Όλοι θυμωμένοι με τους άλλους. Και συνεχίζεται με τους πολλούς, έρμαια της εκατέρωθεν προπαγάνδας να υιοθετούμε τις απόψεις που ταιριάζουν στα κουτάκια μας και να στοιχιζόμαστε ο ένας πίσω από τον άλλο, σε δύο ομάδες που χειροκροτούν του μπροστινούς τους, ή σκύβουν το κεφάλι, μη και τους αναγνωρίσουν οι απέναντι. Σε κάθε περίπτωση έρχεται μια καινούργια μέρα. Θα είναι πολύ δύσκολη όποια κι αν είναι αυτή. Τόσο δύσκολη που θα δώσει επιχειρήματα στους οποιουσδήποτε μεν, να επιτίθενται στους δε, γιατί η δική τους καταστροφή θα ήταν …μικρότερη!
Για αυτό, είτε συμφωνία, είτε ρήξη, είτε παράταση, η μεγάλη ζημιά πρέπει να αρχίσει να διορθώνεται. Είμαι πολύ θυμωμένος μέσα μου με αυτούς που είναι πρωτοπόροι στις γραμμές του διχασμού, χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Γνωστοί σε όλους, ή φίλοι και γνωστοί μου. Μεγάλοι και μικροί. Τους βλέπω και από τις δύο μεριές, να επικαλούνται την ιστορία όπως τους βολεύει, τις διαφορετικές απόψεις «ειδικών» που θρέφουν τα πιστεύω τους, την απόδοση ενοχής σε ότι είναι απέναντί τους. Υπάρχουν δίκια και από τις δύο πλευρές. Είναι λιγότερα από όσα νομίζουν και από τις δύο πλευρές. Και λιγότερη σημασία έχει ότι αν «μετρηθούμε» μπορεί να βρεθεί λίγο περισσότερο δίκιο από εδώ ή από εκεί. Λιγότερη από αυτό που συμβαίνει και δεν βλέπουμε τη νύχτα που έρχεται.
Εγώ, υπόσχομαι δύο πράγματα. Θα προσπαθήσω να ξεθυμώσω. Ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος. Ούτε μέσα, ούτε έξω μας. Δεύτερον, να προσπαθήσω να σχολιάζω όσο πιο ήρεμα τους ακραίους χαρακτηρισμούς για τους εκάστοτε άλλους. Δημόσια ή ιδιωτικά. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτό το σπιράλ που οδηγεί στην άβυσσο του διχασμού. Να καταλάβουμε ότι το εκατέρωθεν κυνήγι, προδοτών και μαγισσών και η εκατέρωθεν συνειδητή, ή ασυνείδητη προπαγάνδα με τις αναρτήσεις στα social media, με τους χειροκροτητές που υπερθεματίζουν στα σχόλια, καταπίνουν τις λογικές φωνές και μεγεθύνουν το χάσμα ανάμεσά μας.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ας μην αναπαραγάγουμε αυτό που είπαν κάποιοι για τους άλλους, όταν είναι μειωτικό, χλευαστικό, απαξιωτικό, ακραίο. Κι ας μας βγαίνει με φόρα από μέσα μας. Να μη ρίξουμε άλλο λάδι στη φωτιά. Ας καταφύγουμε έστω στο χιούμορ, όταν πάμε να …σκάσουμε! Και να εστιάσουμε στα πράγματα που μας ενώνουν.
Την προηγούμενη εβδομάδα γίνανε τρεις συγκεντρώσεις με χιλιάδες συμπολίτες μας η κάθε μία. Οι δύο πρώτες ήταν πολιτικά υποκινούμενες, αλλά πήγαν και άνθρωποι που πιστεύουν το ένα ή το άλλο. Το τι έσουραν οι μεν στους δε, καταγράφηκε πλούσια στα social media. Έγινε όμως και μια τρίτη. Το Σάββατο το βράδυ – οι πιο αποδεκτά μετρημένοι! – 4 με 5000 περίπου δρομείς, «φώτισαν» την Αθήνα τρέχοντας 5 χιλιόμετρα στους δρόμους της. Μέσα εκεί ήταν σίγουρα κάποιοι που πήγαν στη πρώτη συγκέντρωση, κάποιοι που πήγαν στη δεύτερη, κάποιοι που ήθελαν να πάνε σε μία από τις δύο, αλλά το απέφυγαν, κάποιοι που δεν πήγαν σε καμία, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί φοβόντουσαν, είτε γιατί αδιαφορούν. Το Σάββατο όμως όσοι ήταν εκεί, χαιρόντουσαν και χαμογελούσαν… Αν μου επιτρέπεται το λογοπαίγνιο, η επόμενη μέρα θα είναι νύχτα! Μπορεί τουλάχιστον να είναι φωτισμένη;
Μάνος Σιφονιός
Επικοινωνιολόγος
ΥΓ. Κι όποιος σκεφτεί ότι από τους πρώτους που αναφέρω δεν πήγαν γιατί δεν είχαν να δώσουν τα 9 € συμμετοχής, ας με πάρει παρακαλώ τηλέφωνο, ή ας μου στείλει μήνυμα να του εξηγήσω τι έγραψα.
