Κεντροαριστερά από όπου και αν προέρχεται

Κατ’ επέκταση δηλαδή μιλάμε για την αρμονική σύνθεση ανόμοιων ή και αντίθετων συστατικών.

Ο παραδοσιακός σοσιαλδημοκρατικός χώρος που πασχίζει να συγκροτηθεί εκ νέου, έχει περισσότερες …χασμωδίες, παρά αρμονία και έχει κουράσει τον πολύ κόσμο με τις παρατεταμένες παραφωνίες. Ούτως η άλλως πασχίζει να ανασυγκροτηθεί εδώ και δύο – τρία χρόνια. Άργησε πολύ.  Η Δημοκρατική Συμπαράταξη με τις «συνιστώσες» της θυμίζει περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ, πριν τον …ΣΥΡΙΖΑ (ως κόμμα πια), με το ΠΑΣΟΚ στη θέση του Συνασπισμού, παρά ένα κόμμα όπως το παλιό ΠΑΣΟΚ που διεκδικούσε κυβερνητικές θητείες.  Άρα μοιάζει λογικό και το εκλογικό ποσοστό του 4-6%.

Αυτός ο χώρος πολύ δύσκολα θα τροφοδοτήσει (σε πρώτη φάση και έτσι όπως συντάσσεται) τη νέα κεντροαριστερά της εξουσίας. Δεν θα συμβεί αυτό, αν πρώτα δεν  ξεπλυθεί εντελώς και δεν αναδείξει νέα πρόσωπα. Ένα νέο ηγέτη κυρίως. Μπορεί αυτό να μην είναι δίκαιο. Μπορεί να μην είναι λογικό. Αλλά είναι το πιθανότερο. Κι ας είναι αξιέπαινες και στη σωστή κατεύθυνση όλες οι προτάσεις  (εκλογή αρχηγού από τη βάση κλπ) για τα επόμενα βήματα προς τη δημιουργία του νέου ενιαίου πολιτικού φορέα του «Δημοκρατικού Προοδευτικού χώρου».

Η χώρα όμως χρειάζεται μια νέα κεντροαριστερά. Είτε μας αρέσει είτε όχι, θα είναι η  νέα κεντροαριστερά που θα βαφτίσει εχθρό την νέα κεντροδεξιά ή την παλιά (όπως θα αποφασίσει να την αναφέρει) με δεδομένο το άρωμα νεοφιλελευθερισμού που η ΝΔ θα κομίζει. Έτσι θα επανέλθει στην πολιτική σκηνή το κλασσικό στερεότυπο του καλού και του κακού, στην παραδοσιακή κόντρα βενιζελικών – βασιλικών, δεξιών – αριστερών, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι (;)

Στο τελευταίο ταίριαζε το ερωτηματικό, αλλά μια που είπα ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ακριβώς προδιέγραψε και ο Παν Κουρουμπλής σε πρόσφατη συνέντευξη, σίγουρος για την ελληνική μοίρα του πολιτικού δίπολου και θρονιάζοντας το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του εκφραστή του Δημοκρατικού Κεντροαριστερού χώρου. Τοποθέτησε μάλιστα από τώρα το γνωστό δίλημμα, (με ποιους είστε;) θυμίζοντας ότι κάτι τέτοιο είχε γίνει και στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν από την φυλλοροούσα τότε Ένωση Κέντρου, άλλοι πήγαν στο ΠΑΣΟΚ και άλλοι στη Νέα Δημοκρατία.

Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον εξυπηρετεί το δίπολο; Μάλλον ναι. Ο ίδιος εκφράζει ένα πιο πολυσυλλεκτικό προφίλ και αναμένεται να προσελκύει έστω και ψήφους ανοχής από το Κέντρο και την Αριστερά με μια πιο πρόταση «ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ» διακυβέρνησης.

Άρα ο καβγάς θα γίνει για την άλλη πλευρά με το ΣΥΡΙΖΑ να έχει σε 10 μέρες (13 Οκτωβρίου) το Συνέδριο του, τότε που όλοι λένε ότι θα φανεί κατά που θα δείξει η πυξίδα της πολιτικής κατεύθυνσης και δεν θα αφορά μόνο τον πολυθρυλούμενο ανασχηματισμό. Άλλωστε το ένα δείχνει το άλλο.

Πόσο μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να γίνει αυτός ο εκφραστής της Νέας Κεντροαριστεράς; Εύκολα. Όσο κι αν διαρρηγνύον τα ιμάτιά τους όσοι θεωρούν εαυτούς, τους φυσικούς  «κληρονόμους» του χώρου. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ήδη, αλλά δεν το έχει πει κανένας φωναχτά ούτε στους Δημοκρατικοσυμπαραταξίτες, ούτε σε όσους αποκαλούνται, ή αποκαλούμε «Συριζαίους». Φυσικά κάποιοι και από τις δύο πλευρές ήδη το ξέρουν, και είτε το πολεμούν, (κρυφά ή φανερά) είτε  το προωθούν (κρυφά ή φανερά).

Ο πολιτικός στόχος είναι να δοθεί προοπτική και να συγκρατηθούν οι απώλειες που δείχνουν οι δημοσκοπικές μετρήσεις, οι οποίες (απώλειες) ορίζονται από το θυμό και την απογοήτευση…  Είτε για να επιστρέψουν στην «σιγουριά» (;) της ΝΔ, είτε για να πάνε ακόμα αριστερότερα, είτε για να πάνε πολύ δεξιά, σε οτιδήποτε φαντάζει αντισυστημικό στη λογική των ψήφων που μάζεψε το Brexit ή που μαζεύει ο Trump.

Φυσικά, η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να αποκτήσει Κεντροαριστερή ταυτότητα χρειάζεται και ορισμένα …δικαιολογητικά! Και αφού … «πιστοποιητικό βαπτίσεως» δεν έχει, θα πρέπει να το επινοήσει! Η δημοσίευση της κακής για το ΣΥΡΙΖΑ έρευνας από την Αυγή δίνει και ένα σημαντικό πάτημα για μια ανανέωση εφ όλης της ύλης, εκτός αν αποτελεί τροχιοδεικτική βολή για μια νομοθετική παρέμβαση για τις δημοσκοπήσεις, όπως ακούστηκε και όπως συνέβη και με το τηλεοπτικό τοπίο.

Το σίγουρο είναι ότι ο ανασχηματισμός έρχεται. Ένας ανασχηματισμός, που κατά κανόνα αξιοποιείται επικοινωνιακά για να δηλώσει την εξουσία του πρωθυπουργού, την ευθύνη της αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου και ακόμα περισσότερο την εγρήγορση του, απέναντι στην κοινωνία που εξελίσσεται και ζητάει αλλαγές – όπως μπορούν κάλλιστα να μεταφράσουν τις. δημοσκοπήσεις.

Στην περίπτωση της αποφασισμένης κεντροαριστερής κατεύθυνσης ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να βρει τον τρόπο να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή με πρόσωπα τα οποία δεν θα έχουν φθαρεί. Νέους στην ηλικία και στην πολιτική σκηνή; Παλαιότερους που έχουν μεν τα θεματάκια τους, αλλά σηματοδοτούν ξεκάθαρα την κεντροαριστερή στροφή; Σε κάθε περίπτωση φαίνεται να είναι έτοιμος για ένα φρεσκάρισμα στα πρόσωπα του υπουργικού συμβουλίου. Μπορεί παράλληλα να χρειάζεται και μια σχετική «αποσυριζοποίηση» με ότι αυτό σημαίνει κι όσο κι αν ο όρος μπορεί να αποκηρυχτεί μετά βδελυγμίας. Άλλωστε δεν χρειάζεται να το φωνάξουν… Οι πολλοί είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον δρόμο προς το Κέντρο, η διάσταση κόμματος και κυβέρνησης έχει καταγραφεί και το timing δεν μπορεί να είναι άλλο.

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τα σενάρια της κατάρρευσης της κυβέρνησης, η πρόκληση τελικώς του ΣΥΡΙΖΑ – για να επιστρέψουμε στα σημεία στίξης – είναι να βάλει μόνος του μια …τελεία στην πολιτική του ταυτότητα για να ξεκινήσει μια καινούργια πρόταση και να διατηρήσει τα …αποσιωπητικά της εξουσίας; Μάλλον ναι. Και φαίνεται ότι αν τελικώς αυτό δεν συμβεί, θα πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε για άλλα σημεία στίξης. Τις γνωστές παρενθέσεις.