Κρείττον σιγάν
07/05/2010
Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει τι ψήφιζαν οι τρεις άνθρωποι που δολοφονήθηκαν; ΠΑΣΟΚ; ΝΔ; ΚΚΕ; ΛΑΟΣ; ΣΥΝ;
Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει τι παράξαμε τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα για να καλυτερέψει σημαντικά η ποιότητα ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων; (χώρια η «πλουτοκρατία»!!!).
Μήπως κάποιος ξέρει γιατί στην ίδια χρονική περίοδο μάθαμε το κάθε προσωπικό, οικογενειακό, εταιρικό, οπαδικό, συντεχνιακό μας πρόβλημα να το ανάγουμε σε εθνικό;
Μήπως κάποιος άλλος ίσως ξέρει γιατί την ίδια χρονική περίοδο, εγκαινιάσαμε και υιοθετήσαμε το «θεσμό» της ατιμωρησίας
Μήπως μπορεί κάποιος να μου πει γιατί οι Γερμανοί παροτρύνουν τον κόσμο να αγοράσει ελληνικά ομόλογα και να κάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα;
Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει, που είναι οι πνευματικοί ταγοί της κοινωνίας, η εκκλησία, οι έλληνες της διασποράς, η ακαδημαϊκή κοινότητα (και περισσότερο τα Οικονομικά Πανεπιστήμια), ο κλάδος της επικοινωνίας (στον οποίο ανήκω) για να δηλώσουν τη διαθεσιμότητά τους, την προσφορά τους, την ενεργό συμπαράστασή τους;
Μήπως υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν στην οικογένειά τους ή στον ευρύτερο περίγυρο του ανθρώπους που θα «ματώσουν» από τα μέτρα, συνταξιούχους που οδηγούνται στην εξαθλίωση;
Μήπως υπάρχει κάποιος που δε λεει ότι τα μέτρα είναι άδικα;
Μήπως μπορεί να μου πει όμως κάποιος, γιατί δεν έχει ειπωθεί ότι σε δεύτερο χρόνο αυτές οι αδικίες θα αποκατασταθούν με κάποιο τρόπο, για να προαχθεί το αίσθημα του δικαίου;
Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να προτείνει εναλλακτική και ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ λύση για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί του Δημοσίου τους επόμενους μήνες;
Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει ποιος είναι ο «λαός» που επικαλούνται όλοι; (Γιατί πάνω από 70% του «λαού» δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ, – με βάση τις ψήφους όχι τα ποσοστά – πάνω από 92% του «λαού» δεν ψήφισε την αριστερά, πάνω από 98% δε ψήφισε ΛΑΟΣ και τα αντίστοιχα για τους υπόλοιπους).
Ερωτήματα την ώρα της κρίσης, με αυτονόητες απαντήσεις στη χώρα που το αυτονόητο αποτελεί φενάκη. Χρειάζεται όμως κάποια στιγμή να καταγραφούν σε ένα προσωπικό (για τον καθένα μας) εγχειρίδιο σκέψης για να προδιαγράψουν την πορεία που θα ακολουθήσουμε και το βραχυπρόθεσμο μέλλον μας.
Και για να γυρίσουμε στο πρώτο ερώτημα. Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει τι ψηφίζουν οι πυροσβέστες που κλήθηκαν να σβήσουν τη φωτιά στο κτίριο που καιγόταν; ΠΑΣΟΚ; ΝΔ; ΚΚΕ; ΛΑΟΣ; ΣΥΝ; Λέτε να αναρωτήθηκαν που είχαν δώσει την ψήφο τους όταν ξετύλιγαν τη μάνικα; Μήπως έβγαλαν την κομματική τους ταυτότητα για να ανοίξουν τους κρουνούς; Μήπως ξεκίνησαν εμπειρογνωμοσύνη για τα αίτια της φωτιάς, πριν προσπαθήσουν να βγάλουν έξω τους ανθρώπους;
Για μένα, πατριώτης, έλληνας, αριστερός, δημοκράτης, πολίτης (!), είναι κάποιος με τα χαρακτηριστικά ενός ηρωϊκού πυροσβέστη την ώρα της φωτιάς! Είναι αυτός που βουτάει πρώτος στη θάλασσα για να σώσει αυτόν που πνίγεται. Όχι αυτός που κάθεται στο κατάστρωμα κουνώντας το δάχτυλο στο υπόλοιπο πλήρωμα, ή στους καπεταναίους, ότι φταίνει αυτοί που ξώκειλαν το πλοίο. Προφανώς φταίνε, αλλά να δούμε πρώτα, και με λογική και με ηρωϊσμό, το τι σώζουμε και μετά να ζητήσουμε ευθύνες, να τιμωρήσουμε ενόχους, να αποκαταστήσουμε αδικίες. Γιατί είπαμε … ναι τα μέτρα είναι και άδικα, αλλά κρείττον σιγάν τις στιγμές της απώλειας ανθρώπων.
Όποιος – πολιτικός, σχολιαστής, δημοσιογράφος, κ.α. – έχει τη λογική «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», όποιος σπέρνει το σπόρο του διχασμού, όποιος επιδίδεται σε νεκροσυλία, όποιος ξεχνά ή/και αγνοεί την ιστορία, όποιος παίζει το ρόλο του εισαγγελέα, όποιος θεωρεί ότι μόνο κάποιοι άλλοι φταίνε, όποιος διεκδικεί απλώς παράσημα αριστεροσύνης ή/και πατρωτισμού, όποιος προβοκάρει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν προσφέρει υπηρεσίες στην ελληνική κοινωνία.
Η οργή υπάρχει, είναι δικαιολογημένη, αλλά πρέπει να τη διαχειριστούμε καθένας προσωπικά και σύμφωνα με τις αξίες του. Κι αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει μαζική διαμαρτυρία. Πρέπει, για να αντιλαμβάνονται όσοι αποφασίζουν ότι υπάρχουν όρια, και υπάρχει συναίσθηση της αδικίας. Ας κάνουμε όμως την τελευταία ερώτηση: «Υπάρχει εθνικό πρόβλημα;» και μετά και αυτή την αυτονόητη απάντηση ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το εθνικό πρόβλημα, προσωπικό μας.
Μάνος Σιφονιός
