Η αδρανειακή μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και ο συναινετικός λόγος της ΝΔ
21/09/2015
Κυκλοφορεί από χθες έντονα η απορία: καλά γιατί κάναμε εκλογές; Φαίνεται ότι πολύ γρήγορα ξεχάσαμε ότι το βράδυ της 13ης Αυγούστου, 31 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν το λεγόμενο 3ο μνημόνιο, 10 δήλωσαν «παρών», ενώ άλλοι δύο απουσίαζαν. Με 118 βουλευτές να στηρίζουν την κυβέρνηση, η ψήφος εμπιστοσύνης είχε ουσιαστικά χαθεί. Άλλωστε και η «θεσμική δυσαρμονία» που ακούστηκε ως όρος, αποτύπωνε την πραγματική κατάσταση. Η στήριξη που θα μπορούσαν να προσφέρουν πρόθυμοι συνοδοιπόροι, δεν μπορούσε να ικανοποιεί τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε για πρώτη φορά να διαχειριστεί αμφιβολίες από δύο μέτωπα, που αργά ή γρήγορα θα τον έφθειραν. Ήταν η εσωτερική μουρμούρα καιαντίσταση, μαζί με μια διαφαινόμενη επιφυλακτικότητα από την κοινωνία (το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ» και η αμφισβήτηση της ικανότητας αποτελεσματικής διακυβέρνησης). Όσοι περίμεναν ότι ο πρωθυπουργός θα ολοκλήρωνε τις διαδικασίες που είχαν σχέση με τη συμφωνία και μετά την εκταμίευση της πρώτης δόσης, θα ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης, δεν έλαβαν υπόψη τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού που δείχνει πως ήρθε – όχι για να διαχειριστεί αλλά – για να ηγηθεί.
Ο πολύς κόσμος είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του το πνεύμα της δήλωσης που είχε κάνει στη συζήτηση του τρίτου μνημονίου στη Βουλή, ο πρωθυπουργός: «Δεν μετανιώνω που προτίμησα συμβιβασμό έναντι του ηρωικού χορού του Ζαλόγγου». Οι εσωκομματικοί επικριτές δεν το εκτίμησαν σωστά. Από την άλλη, οι αντίπαλοι είχαν ήδη «παγιδευτεί» από τη λογική της συμπόρευσης που ήταν μεν εθνικό καθήκον, αλλά δυστυχώς για αυτούς άφηνε το πεδίο ελεύθερο. Το timing ήταν εξαιρετικό. Το μούδιασμα στην κοινωνία δεν είχε μετουσιωθεί σε άρνηση και ο επιβαλλόμενος λίγος χρόνος για τις εκλογές δεν άφηνε περιθώρια ανόρθωσης ισχυρού αντιπολιτευτικού λόγου.
Τι συνέβη πολιτικά; Στην πραγματικότητα με την ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών και τη δημιουργία της ΛΑΕ, υπήρχε μια αδρανειακή μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο. Μην παρεξηγηθώ. Όχι στο κέντρο. Προς το κέντρο. Από την άλλη και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με το κεντροδεξιό παρελθόν του, τον συναινετικό του λόγο μετακίνησε και αυτός λίγο τη ΝΔ προς το κέντρο της ισορροπίας και του ρεαλισμού. Άρα το αρχικά ανέκφραστο δίλημμα για το ποιος θα διαχειριζόταν καλύτερα μια δεδομένη συμφωνία είχε αρχίσει να διαμορφώνει απάντηση στην αντίληψη των πολλών.
Να διευκρινίσουμε ότι η ψήφος στο τέλος της ημέρας είναι κυρίως προσωποπαγής. Η αξιολόγηση της εικόνας πολιτικών αρχηγών, στις έρευνες, γίνεται κυρίως σε δύο μεταβλητές. Την ικανότητα (τι μπορεί να καταφέρει) και την αποδοχή (μου αρέσει γιατί…). Δεν γνωρίζω πως θα «σκόραρε» ο Αλέξης Τσίπρας σε σχέση με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στα χαρακτηριστικά Ικανός, Εργατικός, Σταθερός, Έμπειρος, Γνώστης κλπ. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα ήταν με διαφορά πρώτος στα Οραματιστής, Δυναμικός, Αγαπητός, Τολμηρός, Πειστικός. Η ψήφος προς τον αρχηγό, έχει σχέση λοιπόν και με το λογικό και με το θυμικό. Το λογικό στην δική μας περίπτωση και με δεδομένο την κρυάδα της αποδοχής του μνημονίου, είχε σχέση με την απάντηση στο δίλημμα που έθεσε την κατάλληλη στιγμή σαφώς και με μαεστρία ο Αλέξης Τσίπρας. Ποιος θα πρέπει να είναι ο πρωθυπουργός για να διαχειριστεί καλύτερα τη συμφωνία – μνημόνιο; Εμείς που διαπραγματευτήκαμε πραγματικά, ή οι άλλοι. Την απάντηση ήδη την ξέρουμε, αν και είχε φανεί ήδη από τη δημοσκοπική τουλάχιστον διατήρηση των δυνάμεων στο εκλογικό σώμα που δύσκολα θα μπορούσε να αποδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος μόλις επτά μήνες πριν. Η δεύτερη ευκαιρία ήταν τελικώς δεδομένη αν προσθέσουμε και τα χαρακτηριστικά της θυμικής ψήφου στη νεότητα, το πρόσχαρο πρόσωπο, το χαμόγελο, το άφθαρτο προφίλ και τη ρητορική δεινότητα που συνεγείρει και κεφαλαιοποιεί τα προηγούμενα.
Όσον αφορά το αύριο, μετά από τρεις αναμετρήσεις (Ευρωεκλογές, Εθνικές εκλογές Ιανουαρίου, Δημοψήφισμα) τις οποίες κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας με την ψήφο διαμαρτυρίας, έχοντας για πρώτη φορά κερδίσει με μια ψήφο έγκρισης, διατηρεί ένα πολιτικό κεφάλαιο που δεν θα εξανεμιστεί ακαριαία επειδή θα έρθει ο ΕΝΦΙΑ. Όχι ότι τα πράγματα θα είναι ρόδινα, αλλά μη ξεχνάμε ότι οι 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο 10 των ΑΝΕΛ, έχουν εκλεγεί με λίστα.
Για τη Νέα Δημοκρατία, η επόμενη ημέρα, θα είναι δύσκολη για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Θα διατηρήσει για ένα διάστημα το κεφάλαιο αναγνώρισης και αποδοχής που κέρδισε στο κόμμα του γιατί αυτό αντανακλά αυτό που αισθάνεται η κοινωνία, όμως θα δεχθεί αμέσως διακριτική κριτική που μπορεί και να ενταθεί πολύ γρήγορα για το ιδεολογικό στίγμα και την συναινετική πολιτική που ακολούθησε. Εκτιμώ ότι αναδύεται η πιθανότητα παραίτησης, με τον ίδιο να δηλώνει εγγυητής για την πορεία που θα φέρει το κόμμα στην εκλογή νέου αρχηγού. Μένει να βρεθεί η κατάλληλη χρονική περίοδος. Κατά τα άλλα, η αντιπολιτευτική διάθεση του «σκληρού ροκ» απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη έχει φανεί από τις τοποθετήσεις που έκαναν πρωτοκλασσάτα στελέχη, αλλά δε νομίζω ότι αρκεί.
Πηγή: huffingtonpost.gr
