Πηγαίνει ο Βαγγέλης σινεμά;

04/11/2011

Την περασμένη εβδομάδα «βγήκε» στις αίθουσες μια από τις  πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, «Αι ειδοί του Μαρτίου», καλό χαρτί για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ.

Στην ταινία ο διευθυντής – παλιά καραβάνα – της καμπάνιας του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου, παγιδεύει τον χαρισματικό συνεργάτη του αντιπάλου, ζητώντας του συνάντηση. Σε αυτήν θα του δηλώσει την εκτίμησή του στα προσόντα του και θα του ζητήσει να αλλάξει στρατόπεδο. Όπως του εξηγεί μακιαβελικά σε δεύτερο χρόνο ήξερε ότι από την στιγμή που εκείνος αποδεχόταν την πρόσκληση, αυτός θα ήταν κερδισμένος ανεξαρτήτως της απάντησης. Γιατί είτε θα αποδεχόταν την πρόταση και θα ενδυνάμωνε την ομάδα του, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα αυτήν του αντιπάλου, είτε θα διέρρεε η συνάντηση και η αντίπαλη πλευρά θα υποχρεωνόταν να λύσει τη συνεργασία, οπότε και πάλι θα αποδυναμωνόταν.

Ο Αντιπρόεδρος Βαγγέλης Βενιζέλος ίσως δεν χρειάστηκε να δει την ταινία για να δηλώσει ότι είναι εθνικά επιβεβλημένο και πολιτικά υπεύθυνο, η νέα συμφωνία με τους δανειστές μας να ψηφιστεί με αυξημένη πλειοψηφία εκτιμώντας  – όπως πολλές αναλύσεις υπέδειξαν από την πρώτη στιγμή – ότι η γνωστή «καυτή πατάτα» της απόφασης θα βρισκόταν στα χέρια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κος Σαμαράς, είτε θα συρόταν στο μαρτύριο της συναίνεσης, είτε θα είχε να αντιμετωπίσει τα πυρά της κυβέρνησης ότι με την άρνησή του, οδηγεί τη χώρα σε εκλογές.

Η κίνηση είναι σε πρώτη ανάγνωση 110% πολιτικώς ορθή, από τον Αντιπρόεδρο που εδώ και μήνες άρπαξε την καυτή πατάτα στον αέρα του ανασχηματισμού, εκτιμώντας ίσως ότι η κατάσταση τότε, είχε  ελάχιστες πιθανότητες να ανατραπεί (οπότε θα καρπωνόταν τα οφέλη) αλλά στις περισσότερες θα οδηγούσε γρήγορα σε εκλογές, οπότε θα είχε προβάδισμα στην διαδοχή μετά την προφανή ήττα του ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας την πατριωτική του παρουσία στα δύσκολα. Η κατάσταση όμως μπήκε σε μια παρατεταμένη αναμονή της οριστικής λύσης που μαζί με την διογκούμενη κοινωνική αγανάκτηση, έφθειρε γρήγορα την εικόνα του.

Η αναζήτηση ευρύτερης συναίνεσης από τα χείλη του Αντιπροέδρου, έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Η γνωστή (πάλι) πατάτα ταξιδεύει ήδη για να προσγειωθεί στα χέρια πρώτα του πρωθυπουργού ο οποίος έχει δύο επιλογές. Είτε να συνεχίσει με τους 150 κάτι, οπότε ενδεχομένως δίνει το δικαίωμα στον Αντιπρόεδρο να διαφωνήσει για ένα μείζον εθνικό θέμα και να παραιτηθεί, είτε να συμφωνήσει περνώντας την καυτοπατατοσκυτάλη στα χέρια του κου Σαμαρά, όπως λέει και το λογικό σενάριο. Δεν αποκλείεται όμως κι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να βρει τρόπο (σίγουρα υπάρχει!) να την επιστρέψει στην αφετηρία της, ενώ με ενδιαφέρον αναμένονται και οι αντιδράσεις (ή και η μη αντιδράσεις!) της τριάδας των προσφάτως εκτεθειμένων Υπουργών – διεκδικητών της επόμενης ημέρας.

Για τους σινεφίλ(!), να επισημάνω ότι στο τέλος της ταινίας ο εμπνευστής της παγίδας! την πατάει, καθόσον το παρολίγον θύμα του παρασκηνίου παίρνει την κατάσταση στα χέρια του – έστω και μετερχόμενος ανήθικων πρακτικών (είναι βρώμικο παιχνίδι η πολιτική φίλε μου) – και γίνεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού!

Ούτως έχει ειπείν, ο τίτλος του παρόντος (πηγαίνει ο Βαγγέλης σινεμά;) ηχεί στην λογική και «μουσική», φράσεων όπως: «μασάει η κατσίκα ταραμά;», (για να μην αναφερθούμε στην άλλη που μιλάει για αρκουδιάρικες δραστηριότητες στο δάσος!) Και η κατακλείδα της σουρεαλιστικής απάντησης που αποκαλύπτει και το «πολιτικό ζώο» που κρύβει μέσα του ο Αντιπρόεδρος, αναρωτιέμαι αν ηχεί ταιριαστά: «Μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια;», ή θα του κάτσουν στο λαιμό;

Μάνος Σιφονιός

Συγγραφέας – Επικοινωνιολόγος