Διορίστηκε δάσκαλος και πήγε σε ένα χωριό τις προάλλες. Τον πήγαν σε ένα σπίτι όπου η οικογένεια έχει πένθος. Έχουν έρθει πριν 3 μήνες, από ένα άλλο χωριό. Φύγανε κακήν κακώς, όταν κάτι παλιοί συγχωριανοί τους, σφάξανε το γιό τους, την μία κόρη τους, ένα θείο και τον παππού. Είχαν αποφασίσει να τους καθαρίσουν όλους – γλίτωσαν μόνο λίγα μέλη της οικογένειας. Γιατί; Γιατί δεν τους γουστάρανε, είχανε από παλιά διαφορές, τους πιάνανε το χώρο, ήταν από άλλη φάρα, είχαν πιο πολλά λεφτά, κτήματα και ζωντανά, ήταν πιο ασπριδεροί, τρέχα γύρευε, βάλτε με το νου σας ότι θέλετε.
Την ξέρει την ιστορία. Είχε κάνει και μια μικρή έρευνα και είχε γράψει στο blog του.
Τα ξέρεις τα δικά μας του λένε: «Μας τάφαγαν τα παιδιά μας. Τα σφάξανε και μετά τα κόψανε κομματάκια και τα πετάξανε στα σκυλιά. Ίσα που γλιτώσαμε εμείς».
Στεναχωρήθηκαν οι άνθρωποι, κάποιοι θύμωσαν. Σηκώθηκε να φύγει. Βρήκαν ευκαιρία και κάποιοι βαρεμένοι που τον άκουσαν – τους ήξερε δα – που θέλουν να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ, να την πέσουνε στο άλλο χωριό και τον βρίζανε πατόκορφα βγαίνοντας από το σπίτι.
«Τι κάθεσαι και λες», τού’ πε ένας φίλος.
«Μα τα ίδια έλεγα και πιο πριν. Τι να κάνω. Να τα αλλάξω;»
«Τώρα είσαι δάσκαλος. Βρες άλλο τρόπο. Και όλοι εδώ λέμε πως έγιναν όπως τα άκουσες. Και έτσι είναι κατά τη γνώμη μου. Μη δημιουργείς τσάμπα εντάσεις, ακόμα δεν ήρθες».
Εύκολες αναγωγές. Ο δάσκαλος, η οικογένεια, οι βαρεμένοι, σφαγές και μνήμες που στις κοινωνίες κρατάνε… Κι οι 90 μέρες – ιστορικά – μετράνε για 90 χρόνια! Δύσκολος ο ρόλος του δασκάλου…
